Urodziła się 23 sierpnia 1931 w Krakowie. Szkołę Podstawową, rozpoczętą w Krakowie, ukończyła ostatecznie w Mielcu. Następnie była uczennicą Liceum im. Konarskiego w Mielcu. W roku 1957 podjęła pracę w Rejonowym Przedsiębiorstwie Robót Wodno – Melioracyjnych na stanowisku pracownik administracji, skąd w roku 1986 odeszła na emeryturę. Współpracuje z prasą regionalną. Pisze wiersze o przemijaniu, o poszukiwaniu Boga, patriotyczne i nostalgiczne.

Kiedy 10 grudnia 2006 roku, na walnym zebraniu członków Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu, została wybraną zastępcą sekretarza, powierzono jej sprawy ewidencji członków. Z niezwykłą skrupulatnością wypełniała powierzone jej obowiązki, dzięki czemu w stosunkowo krótkim czasie zewidencjonowała na nowo zasoby osobowe Towarzystwa. Od dnia 4 listopada 2006 roku, aż do samej śmierci była także skarbnikiem Grupy Literackiej „Słowo” działającej przy Towarzystwie. Zmarła 21 grudnia 2008 roku, po długiej i ciężkiej chorobie.

Halina Działowska – poezja dobroci

Pierwszy raz nazwisko Działowska pojawiło się w mojej giełdzie nazwisk zapewne w 2004 roku, a więc jeszcze przed pamiętnym spotkaniem w dniu 3 czerwca 2006 roku, które faktycznie było pierwszym spotkaniem dzisiejszej Grupy Literackiej „Słowo”, działającej przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu. Nie pamiętam już czy stało się to dzięki „Wizjerowi Regionalnemu”, czy też „Farze Mieleckiej”. Ponieważ w mojej głowie zrodziła się idea Grupy, przeglądałem wszystkie czasopisma regionalne, poszukując jej potencjalnych członków. W ten sposób trafiłem na Halinę Działowską i namówiłem ją by wzięła udział w tamtym spotkaniu. Nie przypuszczałem wówczas, że zaprosiłem sumienną członkinię przyszłej Grupy, osobę pełną wigoru i serdeczności, ujmującą swą niepowszednią osobowością. Halina Działowska urodziła się 23 sierpnia 1931 roku w Krakowie. Szkołę Podstawową, rozpoczętą w Krakowie, ukończyła ostatecznie w Mielcu. Następnie była uczennicą Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego (dzisiejsze I Liceum Ogólnokształcące) w Mielcu. W 1957 roku podjęła pracę w Rejonowym Przedsiębiorstwie Robót Wodno – Melioracyjnych w Mielcu na stanowisku pracownik administracji, skąd w roku 1986 odeszła na zasłużoną emeryturę. Życiorys krótki, chciałoby się powiedzieć, poukładany w każdym calu. Wszyscy, którzy ją bliżej poznali i bywali u niej w domu, podkreślali pedantyczny porządek jaki tam zawsze panował. Poznałem Halinę Działowską na tyle, że przyjmuję tę prawdę za dobrą monetę.

W wierszu „Refleksja”, potwierdzającym jej skrupulatność, pisała:

Wspomniany wiersz, opublikowany po raz pierwszy na stronie internetowej Grupy Literackiej „Słowo” ww.slowo.ovh.org, znalazł się także w „Farze Mieleckiej” Nr. 7(58) z grudnia 2006 roku, gdzie po raz pierwszy także czytelnicy pisma parafii pw. Świętego Mateusza dowiedzieli się o istnieniu Grupy. Skrupulatność w tym wierszu przybiera formę rozrachunku z życiem, w obliczu śmierci nad którą czuwa Bóg, autorka zdobywa się na swoistą zadumę i nostalgię, że nie da się odwrócić porządku świata, tak jak można uniknąć późnej starości. Ponieważ Halina Działowska, kierując się samokrytycyzmem w stosunku do własnej osoby, nie zdecydowała się na zamieszczenie utworów w almanachu „Z podróży na wyspy słowa”, publikacje w „Farze Mieleckiej” i w internecie są jedynymi jej publikacjami. Stąd też obecna publikacja jest próbą znalezienia odpowiedzi dotyczących jej twórczości, a jednocześnie zachowania dla potomności dorobku zastępcy sekretarza Towarzystwa i skarbnika Grupy.

W wierszu „Po latach”, będącym formą rozmowy z matką, pisała:

Widać w tym wierszu, jak bardzo silny związek uczuciowy łączył jego autorkę z matką. Przywiązanie do tradycji, do chrześcijańskich wartości, do Ojczyzny i jej dziejowego spadku, można dostrzec w wielu wierszach. W wierszu „Zaufanie”, będącym istotnym dowodem w tym temacie, adresatem lirycznych odniesień i uniesień jest Matka Boża. Tak jak w poprzednim wierszu, czytelnik dostrzega bezgraniczne zaufanie, lecz tym razem stosunku do Matki Bożej. Brzmi on bowiem następująco:

Jej wielka serdeczność i optymizm sprawiała, że potrafiła z dystansu spojrzeć na otaczający świat i procesy w nim zachodzące, które dotyczą każdego człowieka. Tak było w wierszu „Czas przemijania”:

• Poprzedni artykuł