Pyzik Teresa Elżbieta


lubię
zatrzymywać cię wierszem
nad kubkiem kawy porannej
kiedy samotność strwożona
umyka w zastygłe ramiona nocy

a ty
kreślisz mój portret
pocałunkiem słów nie wypowiadanych
pragnieniem miłości
która syci nie karmi

dotykiem dłoni
przemierzającym sny
do miejsc nieznanych

i jestem twoją Ewą
w chaosie przemijania

***
gdy jesień na dobre zagości
w mych progach
babie lato zwiąże w kokardę
rozpierzchłe marzenia

na tafli lustra
zakreślę palcem twe imię
a noc zaczesze biel włosów
bolesnym wspomnieniem

lekcję nadziei będę odrabiać
do ostatnich godzin snu


kocham
spokój moich myśli
gdy tuż obok jesteś

szybkie ruchy dłoni
wygładzające drogi zmarszczek

tak radosne lustro wnętrza
jak o świtaniu łąka kwiatów

rozciągam po naszym niebie
aby jawą się stały
niedomalowane do końca tajemnice

słowami wypełniam usta
o podróży wspólnej

bo ciągle jesteśmy spóźnieni

więc może tym razem
zdążymy
na wspólne przemijanie


jutro
jest czekaniem
do miejsc nienazwanych
gdzie wiatr rzeźbi dla nas
przystań dni

gdzie o poranku
nieskalanym żadnym błędem
oddechy wyrównuje
wygładza wgłębienie
na poduszce twoich oddaleń

dłonie w dłoni układa
rozpala zmysły poezją syte

a księżyc
drogę pospiesznie
wśród gwiazd wymiata
romantyk stary

Please publish modules in offcanvas position.