2 grudnia 2006 roku w Pałacyku Oborskich odbyło się uroczyste spotkanie z Wiesławem Kulikowskim, na którym została wręczona nagroda NOP przez rzeszowską redakcję „Nowej Okolicy Poetów”.

Wiesław Kulikowski urodził się w 1935 roku w okolicach Wołkowyska (na Kresach), mieszka w Mielcu, należy do Krakowskiego Oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Wydał czternaście zbiorów poezji: Zbieranie szronu (1967), Ścieżka do ptaka (1973), Ucieczka z wesela (1979), Zamiatacze ulic malowanych (1981), Wyprzedaż muzyki (1992), Przystanek dla kilku osób (1995), Rozmowa z igliwie (1997), Okruchy obrazu (1997), Blisko i najbliżej (1997), Granice dla jaskółek (1997), Pora odjazdu muzyków (1997), Imiona na drogach (1998), Schody do winnicy (1999), Zakwita już powrót (2002). Przez krytyków literatury porównywany do Józefa Czechowicza, ...oryginalny kontynuator niewyrażalnego świata przeczuć autora nuty człowieczej (Konstanty Pieńkosz), ... intymny nadrealista (Marek Pękała). Jego poezja bada rozproszony świat i scala go; scalając bada jeszcze raz i ocala przed rozproszeniem.

Wielokrotnie, nieskończenie ocala, bo rozproszenie jest entropią. U Kulikowskiego nieubłaganie rosnące nieuporządkowanie jawi się, paradoksalnie, jak harmonia chaosu. Ta poezja wybawia, ... stwarzając idealną, bardziej śnioną niż realną strefę ocalenia, złudzenie małej Arkadii w minionym lub właśnie mijającym - ludziach, przyrodzie, sztuce; mijanym - szybko, wolno, dotkliwie, nigdy pobieżnie, w swoim bolesnym i pięknym zawsze.