Piguła Aleksandra


Karuzela

Zabrałeś mnie
na karuzelę przemyśleń
nostalgia dopada jak grypa
tylko ona rozgrzewa
do czerwoności
pozwalam się uwieść
dopala się świeca
dni spopielały
kwiaty nie pachną
ale twój głos wciąż brzmi
szum morza dopełni dźwięk
zanim zamieni się w ciszę
żółkną jesienne liście
na naszych zdjęciach
przybywa płyt i książek
a wiosną drzewa
zakwitną nadzieją
odwracając fatum
jadę bez trzymanki
a karuzela wciąż się kręci


Rachunek

Judasz zdradził
za trzydzieści srebrników
jakby Bóg
nie był więcej drachmy wart
za jaką cenę
zdradzisz mnie czytelniku
odejdziesz w świat
banalnych słów
przyziemnych spraw
rachunek za miłość
wystawi nam życie
za jaką cenę
zatańczysz walca
do kresu dni
za jaką cenę
zmysły rozkołyszesz
nim odbijany
krzyknie ktoś
i zmieni rytm


Zimowa noc

Noc wieje chłodem
ty gdzieś daleko
zarabiasz na chleb
wierzysz że
nie samym chlebem...
nie samą miłością...
dokładam do pieca
podartymi listami
okadzam dom
sadzą wspomnień
robi się cieplej
kolejny klocek
zamienia się w proch
a klepsydra
odmierza czas
twojego  powrotu


Korzenie


Korzenie dobra i zła są w nas
nic nie jest tylko czarne lub białe
dla podkreślenia stylu
wybieramy szarość
stonowaną elegancję
piękno
czym jest piękno
bo idealne wymiary
szlachetne rysy
młodość
to zbyt mało
pojęcia próżne i wyświechtane
tak bardzo
odeszliśmy od korzeni
a przecież one są w nas
i tylko od nas zależy
co z nas wyrośnie


Obraz

Doskonały obraz Boga
człowiek
widziałam wielu
za mało by się zachwycić
ktoś w akcie stworzenia miał więcej
szczęścia
ktoś więcej rozumu
jaka jest granica błędu
gdzie kończą się żarty
a zaczyna groteska
ale czy obraz może być doskonały


Ile razy

Zastanowię się pięć razy
i zamilknę
skapną ostatnie
krople przyzwyczajenia
zostawiając na kamieniu
krew minionych lat
zastanowię się dziesięć razy
zanim odpowiem na pytanie
tak wiele modlitw
zostaje bez odpowiedzi
dopóki wzrokiem będę próbowała
ujrzeć Boga
będę kroczyć w ciemnościach
zastanowię się piętnaście razy
i może wtedy odkryję
że słabości są błogosławieństwem
nawet najpiękniejsza maska
to marna kopia ideału
zastanowię się
siedemdziesiąt siedem razy
zanim powiem kocham


Obnażenie

Czytasz w moich myślach
podziwiam odwagę i samozaparcie
to czego się dowiadujesz przerasta
oczekiwania
żyjesz i umierasz zarazem
chodzenie po gorących
kamieniach strof
przeraża i ekscytuje
a zimny prysznic
przywraca świadomość
mówię do ciebie
w obcym języku
przeklinasz wieżę Babel
wypływasz na spokojne wody
arką cierpliwości
kiedy opowiem całą księgę życia
ostatnim tchnieniem
wyszepczę pragnę


Dorożka
Stanowi

Zaczarowana dorożka
porzucona przez dorożkarza
czeka na nowego właściciela
nie pasuje do
fordów
mercedesów
bmw
na dzisiejszych drogach
czy w całym wszechświecie
znajdzie się biały rumak
który przewiezie mnie w przeszłość
zaczarowaną dorożką
w zaczarowany świat

Słowa słowa słowa

zainspirowana wierszem
Stanisława Grabowskiego
,,O poezji”

Mów do głupiego
że czapka nie jego
to tak jak z daltonistą
mówić o kolorach
może pomilczymy
nie pytając
po co
dlaczego
w jakim celu
czy zawsze musi być morał
jak zrozumieć słowa
nie doradzam pośpiechu
w bezsenną noc
przypomną
o sobie
zaiskrzą blaskiem
na niebie
a może tak
mierzyć w księżyc
nawet jeśli chybisz
wylądujesz
wśród gwiazd


Zegar

Mój zegar bije nieustannie
tak samo w każdej chwili
gdy biegnę do przystanku
poprawiając swój
życiowy rekord na sto metrów
i wtedy gdy zatapiam się w myślach
przechodząc do nurkowania
mój zegar odmierzał
dzieciństwo PRL-u
młodość głębokich przemian
dojrzałość wolnej Polski
mój zegar biologiczny jak sinusoida
wznosi się i opada
nie ma na nią wzoru
wystrzałowym ciuchem
próbuję sobie odjąć lat
a tak naprawdę
uśmiech czyni ze mnie dziecko...
stary zegar dziadka
jedyna po nim pamiątka
wrośnięty w dom
przypomina o korzeniach
i swoim tik tak odmierza czas


Wolność

Chcieli mnie oswoić
wysłali do szkoły
nauczyli
proszę
dziękuję
przepraszam
chcieli zrobić ze mnie kobietę
w purpurowej sukni
wkroczyłam na wybieg
odwracając się na pięcie
zmazałam szminkę
zrzuciłam szpilki
wybiegłam
na kamienistą drogę
aby w deszczu i błocie
poczuć wolność
chcieli mnie oswoić
prawie się im udało...


Istnienie

Kiedy umiera młodość
zaczynasz szanować każdą chwilę
nie martwisz się że masz
pięć centymetrów za mało
dziesięć kilogramów za dużo
że masz pryszcze
nie zdasz egzaminu
albo że chłopak
do którego wzdychasz
na ciebie nie spojrzał
za dwadzieścia lat
wszystko okazuje się banalne
kiedy umiera nadzieja
spróbuj ją reanimować
ona musi odrodzić się
z bagna łez i pomieszania zmysłów
kiedy umiera miłość
złóż ją na ołtarzu
przemieni się i zmartwychwstanie
bo jeśli nie to była
tylko namiętnością
kiedy umiera wiara Bóg podaje rękę
prowadzi po właściwych ścieżkach
tylko musisz chwycić dłoń i zaufać
jest więc
wiara nadzieja i miłość
a nade wszystko życie


Spowiedź

Powinna powiedzieć
więcej nie pamiętam
żałuję
postanawiam poprawę
nie powie
wracają wspomnienia
przyspieszony oddech
nagość drzewa
zamknięte powieki
otwarte usta
rozgrzeszyć może tylko miłość
za oziębłość
odpowiesz przed Bogiem


Ucho igielne

Mówisz
śmierci nie ma
życie trwa wiecznie
zmienia się jedynie postać
myśląc tak czujesz się bezpiecznie
możesz odejść
lub tutaj zostać
jest więc pokój miłość i wszystko
a nie jak mówią zaledwie garstka
wiedza w absolutnym wymiarze
dobra nowina i łaska
gdy cię osądzą i postawią wyrok
nie słuchaj
nie wierz plotkom
i nie powielaj obcych zachowań
nie myl refrenu ze zwrotką

urodziłeś się po to
aby być sobą
a nie lustrzanym odbiciem
sam przejdziesz
przez ucho igielne
po ścieżce zwanej życiem


Od do


Jest taki czas do wykorzystania
od pierwszego krzyku
do zamknięcia powiek
chwile przemyśleń
noce z lampką szampana
tak samo tajemnicze jak człowiek

jest sen
z którego nie chcę się wybudzić
Jeruzalem dalekie i bliskie
Arka Noego
kraina bez ludzi
melodią fal wzrusza pianistę

jest serce
biegnące od przedsionków do komór
rozgrzane do czerwoności
w chwilach uniesienia
ochłodzone rozsądkiem
nie mówi nikomu
jak bolą porzucone marzenia


Please publish modules in offcanvas position.