Urodzona 15 listopada 1961 roku w Mielcu, gdzie mieszka do chwili obecnej. Absolwentka Technikum Mechanicznego. Od dziecka interesuje się malarstwem, literaturą i dziewiarstwem. Członek Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu. W malarstwie zajmuje się szczególnie portretem. Uczestniczyła w wielu plenerach i wystawach. Jej obrazy znajdują się w USA, Austrii i Niemczech. Jest autorką wielu utworów poetyckich, prozatorskich, bajek, esejów i innych.
Córki dobrych Ojców
O córki dobrych Ojców,
myśli święte,
co macie malutkie rączki,
gdy się modlicie pięknie,
wy kobiety wychowane
u matki Teresy,
by czuwać nad życiem,
niemowlęcia i starca,
by ukochać w ramionach,
wszystkie biedy Dauna.
O córki dobrych Ojców,
damy filigranowe,
najpiękniejsze staruszki,
najlepiej wykształcone,
na skromności i pokorze.
O córki dobrych Ojców,
ubrane w odwagę,
gdy budujecie słowem
najpiękniejszą mowę,
by błyszczały pałace,
od szarych diamentów,
a Matka Najświętsza,
od klejnotów bohaterstwa.
O córki biednych Ojców,
nauczone życia,
w szkole najdroższej,
w szkole cierpienia,
gdy łzę przełyka cisza.
Różańcowe okruchy
Zagłaskany strumień łez,
wycisza się,
zbytniej osobistej troski,
by zapomnieć o codzienności.
Teraz święto będzie radości,
perlistych śmiechów zbyt niedorosłych.
I księżne wszystkie uroczyste,
już idą rozłożystą drogą
zimowych lasów,
nadwrażliwie nasłuchujące
jęków głodnych ptaków,
więc hojną dłonią,
same głodne,
częstują gości skrzydlatych,
jakby aniołów spragnionych modlitwy,
módl się, módl,
na okruchach różańców.
Cichością poranka przebudzeni
Pięść się zaciska i otwiera,
kropla, łza,
po nierównościach jej drogę
sobie wybiera.
Głęboko w nocy po kątach wiersz
się snuje,
białymi niewinnościami,
koronki misterne,
alabastrowych katedr buduje.
Śpij, śpij cichością Twą poranną,
lekko płynącą łzę,
świeżość poranka utuli,
w wielkie ramiona,
drżące ciało w zgrzebnej koszuli
i białe bose stopy,
idące tam gdzie pierwszy dotyk,
śnieżnych krajobrazów
i szczytów lodowych.
To dzień zimowy się budzi od Pana Boga
dla wszystkich ludzi.
Księżyc
Wśród świateł latarń o wieczorze,
mgły się skradają,
wilgotnosłodkie,
a z okien patrzą wszyscy świata
domatorzy,
jakby ulicami tłumem szły,
białe anioły,
a z nimi sowy świecą oczami,
i nietoperze straszą psimi
pyszczkami.
Ref.
To jesień hrabina nad hrabinami,
jakby wyszła
z mokrych spleśniałych cmentarzy,
a liście z drzew się sypią,
wariackim tańcem,
to balet wszystkich świata wariatek.
A tam zobacz to on wielki księżyc,
o którym róże czerwone,
plotkują szeptem,
w tańcu samotnym,
księżyc nad księzyce,
wariat nocy nad wariatami,
patrzy srebrnymi na świat oczami.
Bezsenne noce
Nie zasmucaj się chwilo, gdy
kłopotów tysiące,
tak cię wiążą i męczą po nocach bezsennych.
To dzień dniowi, to cierpienie, cierpieniu,
jedno ochłodę niesie drugiemu,
choć jakby nic się nie zmienia,
ale czas płynie i minuty zbiera,
aby łódź twa na wielkie morze wypłynęła.
I coraz mniej biedy z każdym dniem,
choć patrzysz z przerażeniem w przyszłość
ostatni dzień, to chwila zwycięstwa
nocy nad każdą słabością,
bo już wolne twe ręce i nogi, już nie musisz,
biegać i mówić,
już nie musisz się bronić,
Prośba
Daj mi Boże sen głęboki,
aż zapomnę myśli swoich,
aż cisza mnie ogarnie,
uspokojenia,
od wszelkich strapień duszy,
co tak mnie męczą bezlitośnie,
jak sępy ciało szarpiące.
Daj mi Boże sen głęboki
abym zasnąwszy obudziła się
pogodna,
bez zgryzoty, co sercem moim
wstrząsa,
dusząc i oddech zabierając
jako wieczny koszmar się śniąc.
Daj mi Boże sen głęboki,
jako spokojne morze i słońce
we mgłach rosy.
O córki dobrych Ojców,
myśli święte,
co macie malutkie rączki,
gdy się modlicie pięknie,
wy kobiety wychowane
u matki Teresy,
by czuwać nad życiem,
niemowlęcia i starca,
by ukochać w ramionach,
wszystkie biedy Dauna.
O córki dobrych Ojców,
damy filigranowe,
najpiękniejsze staruszki,
najlepiej wykształcone,
na skromności i pokorze.
O córki dobrych Ojców,
ubrane w odwagę,
gdy budujecie słowem
najpiękniejszą mowę,
by błyszczały pałace,
od szarych diamentów,
a Matka Najświętsza,
od klejnotów bohaterstwa.
O córki biednych Ojców,
nauczone życia,
w szkole najdroższej,
w szkole cierpienia,
gdy łzę przełyka cisza.
Różańcowe okruchy
Zagłaskany strumień łez,
wycisza się,
zbytniej osobistej troski,
by zapomnieć o codzienności.
Teraz święto będzie radości,
perlistych śmiechów zbyt niedorosłych.
I księżne wszystkie uroczyste,
już idą rozłożystą drogą
zimowych lasów,
nadwrażliwie nasłuchujące
jęków głodnych ptaków,
więc hojną dłonią,
same głodne,
częstują gości skrzydlatych,
jakby aniołów spragnionych modlitwy,
módl się, módl,
na okruchach różańców.
Cichością poranka przebudzeni
Pięść się zaciska i otwiera,
kropla, łza,
po nierównościach jej drogę
sobie wybiera.
Głęboko w nocy po kątach wiersz
się snuje,
białymi niewinnościami,
koronki misterne,
alabastrowych katedr buduje.
Śpij, śpij cichością Twą poranną,
lekko płynącą łzę,
świeżość poranka utuli,
w wielkie ramiona,
drżące ciało w zgrzebnej koszuli
i białe bose stopy,
idące tam gdzie pierwszy dotyk,
śnieżnych krajobrazów
i szczytów lodowych.
To dzień zimowy się budzi od Pana Boga
dla wszystkich ludzi.
Księżyc
Wśród świateł latarń o wieczorze,
mgły się skradają,
wilgotnosłodkie,
a z okien patrzą wszyscy świata
domatorzy,
jakby ulicami tłumem szły,
białe anioły,
a z nimi sowy świecą oczami,
i nietoperze straszą psimi
pyszczkami.
Ref.
To jesień hrabina nad hrabinami,
jakby wyszła
z mokrych spleśniałych cmentarzy,
a liście z drzew się sypią,
wariackim tańcem,
to balet wszystkich świata wariatek.
A tam zobacz to on wielki księżyc,
o którym róże czerwone,
plotkują szeptem,
w tańcu samotnym,
księżyc nad księzyce,
wariat nocy nad wariatami,
patrzy srebrnymi na świat oczami.
Bezsenne noce
Nie zasmucaj się chwilo, gdy
kłopotów tysiące,
tak cię wiążą i męczą po nocach bezsennych.
To dzień dniowi, to cierpienie, cierpieniu,
jedno ochłodę niesie drugiemu,
choć jakby nic się nie zmienia,
ale czas płynie i minuty zbiera,
aby łódź twa na wielkie morze wypłynęła.
I coraz mniej biedy z każdym dniem,
choć patrzysz z przerażeniem w przyszłość
ostatni dzień, to chwila zwycięstwa
nocy nad każdą słabością,
bo już wolne twe ręce i nogi, już nie musisz,
biegać i mówić,
już nie musisz się bronić,
Prośba
Daj mi Boże sen głęboki,
aż zapomnę myśli swoich,
aż cisza mnie ogarnie,
uspokojenia,
od wszelkich strapień duszy,
co tak mnie męczą bezlitośnie,
jak sępy ciało szarpiące.
Daj mi Boże sen głęboki
abym zasnąwszy obudziła się
pogodna,
bez zgryzoty, co sercem moim
wstrząsa,
dusząc i oddech zabierając
jako wieczny koszmar się śniąc.
Daj mi Boże sen głęboki,
jako spokojne morze i słońce
we mgłach rosy.
Beata Pleban
Urodzona 22 stycznia 1954 roku w Rzeszowie. Tam też ukończyła II Liceum Ogólnokształcące oraz studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Z wykształcenia rusycystka i polonistka. W zawodzie nauczyciela przepracowała 35 lat, w tym 33 lata w Szkole Podstawowej im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Tuszymie. Od września 2011r. przebywa na emeryturze. Zakochana w poezji Haliny Poświatowskiej. 
967 roku uzyskał tytuł magistra filologii polskiej. Po studiach pracował jako statysta i dubler w „Filmie Polskim”, polonista i wychowawca w domu dziecka, po czym w 1975 roku zatrudnił się w Ośrodku Rehabilitacji Zawodowej WSK Mielec na stanowisku pracownika socjalnego. W 1975 roku ukończył studia podyplomowe z zakresu pedagogiki specjalnej i uczestniczył w międzynarodowym sympozjum Światowej Organizacji Pracy przy ONZ w Sztokholmie, gdzie wygłosił referat. W 1981 roku uczestniczył w tworzeniu struktur NSZZ „Solidarność” w WSK Mielec. Należąc do Klubu Inteligencji Katolickiej brał udział w proteście przeciwko likwidacji znaków religijnych, w efekcie czego został dyscyplinarnie zwolniony z pracy. Po przywróceniu do pracy został skierowany do Robotniczego Centrum Kultury na stanowisko instruktora. Wówczas przerwał studia doktoranckie i w 1985 roku ukończył kurs kulturalno – oświatowy. W 1990 roku mianowany dyrektorem Miejskiego Ośrodka Kultury w Mielcu, a następnie w 1998 zastępcą dyrektora Samorządowego Centrum Kultury Ds. Domu Kultury, skąd w 2009 roku odszedł na emeryturę. Był dwukrotnie radnym miejskim. Jest zagorzałym myśliwym, ale przede wszystkim znawcą literatury i sztuki.
